Haïti (1)
Reis
Donderdagochtend, Hemelvaartsdag vertrokken we al vroeg naar Schiphol. We werden weggebracht door Lydia d’r ouders en vertrokken zo rond 06.45. Op Schiphol mocht er helaas niemand mee naar binnen, dus we deden nog snel een bakje koffie op de parkeerplaats, en toen gingen we echt… Onwerkelijk. Voor ruim 2 jaar zullen we dv weg zijn.. Wat een lange tijd, wat kan er veel gebeuren. Toch beseften we dat niet echt toen we vertrokken, waarschijnlijk had de adrenaline en de spanning de overhand 😉
Op Schiphol gingen we eerst de bagage inchecken. Dat was een uitdaging. We hadden ons leven voor anderhalf jaar in de koffers zitten (inclusief veel kilo’s ivm thuisonderwijs Leah). En hadden kilo’s teveel. Dat wisten we, en we hadden bedacht dat er geen andere oplossing was dan op schiphol 1 stuks bagage erbij te kopen. Maar het bleek dat we ook koffers moesten herverdelen. Om een lang verhaal kort te maken: daar stonden we op Schiphol, met 6 koffers, die allemaal open moesten.. Maar het personeel was ongelofelijk aardig. Ze wilden ons helpen, vonden het heel bijzonder wat we gingen doen, en knepen ook een oogje dicht bij wat kilo’s. Ondanks de stress lukte het om rustig te blijven en is het helemaal in orde gekomen!
Nadat we de bagage hadden ingecheckt gingen we naar de douane. Alles verliep goed en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig naar Madrid!
Dit was een korte vlucht van 2,5 uur. Daarna hadden we voldoende tijd voor de volgende vlucht. We hebben een broodje gegeten, en daarna zijn we zoek gegaan waar we naar toe moesten. Dat bleek een uitdaging. De luchthaven van Madrid is vele malen groter dan Schiphol. Het duurde ongeveer een half uur, incl een metro en veel roltrappen voordat we er waren. Dat hadden we niet verwacht, dus we waren blij dat we op tijd gegaan waren!
De bagage die we op Schiphol ingecheckt hadden ging gelijk door naar Santo Domingo, dat was erg fijn, dan hoefden we niet zo te sjouwen op Madrid! Dit vliegtuig naar Santo Domingo (Dominicaanse Republiek) was een stuk relaxter! Wat meer ruimte en ze kwamen hier ook langs met een maaltijd en drinken. We hebben wat gelezen, geslapen, spelletjes gedaan, gegeten, verveeld 😉 En toen kwamen we na ong 8 1/2 uur aan op Santo Domingo. Daar was het ongeveer 18.15, maar Nederlandse tijd was dat 00.15. We waren dus behoorlijk moe! Helaas stond er een enorme rij voor de paspoortcontrole, waar we uiteindelijk bijna 2 uur (!!) in gestaan hebben.
Toen we daar eindelijk doorheen waren zochten we onze koffers bij elkaar en liepen naar buiten. Langs een hele lange rij taxichauffeurs, die uiteraard ons allemaal zeeer graag wilden vervoeren liepen we naar de ‘vertrouwde’ taxichauffeurs met een gele blouse. Zij waren degene waarvan ons verteld was dat ze betrouwbaar waren, en deze taxi was ook al ‘geboekt’ voor ons.
Met deze taxi reden we naar ons hotel en daar aangekomen bespraken we gelijk dat deze man ons ook de volgende morgen zou ophalen om ons weer naar het vliegveld te brengen. Moe, maar blij dat we eindelijk konden gaan liggen liepen we onze hotelkamer binnen. Ontzettend netjes en een prima kamer! We zochten snel naar wat spullen voor de nacht en gingen slapen, want de wekker zou over 6 uur weer gaan.
De volgende ochtend stonden we klaar om naar het vliegveld te gaan, maar… helaas geen taxichauffeur. Eerst dachten we nog: “Welkom in ons nieuwe leven, relax!” Maar na iets langer dan een half uur hebben we toch maar gevraagd aan de receptioniste of ze een andere taxichauffeur wilde vragen omdat we anders te laat op het vliegveld zouden zijn.
We baalden er wel van, want we hadden de andere taxichauffeur al betaald (dit was ons geadviseerd, zodat de taxichauffeur zich verantwoordelijk zou voelen om te komen). Gelukkig kon er een andere taxi geregeld worden! Onderweg werden we ong na een half uurtje gebeld door het hotel; de andere taxichauffeur was gekomen, maar een uur te laat. Maar wat we niet verwacht hadden: hij wilde het geld wat wij al betaald hadden aan de taxichauffeur geven waar we nu mee onderweg waren, we hoefden dus niet dubbel te betalen!!
Het was een heel klein vliegveldje waar we naar toe moesten. Naar Haïti mochten we officieel nog minder koffers mee, dus we hadden ons voorbereid op behoorlijk wat geregel, maar dat viel reuze mee! Ze waren allemaal erg aardig en wilden ons graag helpen. Daarna gingen we door de douane en na even wachten moesten alle passagiers (net als vroeger op school ;-)) in een nette rij gaan staan en achter de ‘juf’ aanlopen naar het vliegtuig. Het was een klein vliegtuig, ongeveer voor 20 personen. We hadden enorm geluk, want Lydia kon precies achter de piloot zitten, en Willem en Leah erachter, zo konden we meegenieten van het prachtige uitzicht! (zie de foto’s/ filmpje!).
Toen we in Haïti aangekomen waren, stond daar direct David, een man van MAF. Hij ving ons op, hielp ons door de controles en bracht ons naar het huis waar we deze twee weken hopen te verblijven. Dat klinkt heel kort en makkelijk in één zo’n zin, maar het was een behoorlijke uitdaging! Eerst langs alle mensen die wilden helpen, de koffers wilden overnemen, dragen en uiteraard daar het liefst voor betaald kregen (gelukkig was David erbij die uiteraard precies wist wat hij moest doen). Daarna door de stad, het herinnerde ons erg aan Guinee Bissau en Peru, de hitte die als een warme deken op je valt, het hectische verkeer kris kras door elkaar, overal ‘winkeltjes’ langs de kant van de weg, enorm veel mensen die langs de kant van de weg, maar ook gerust midden overal doorheen lopen. En overal afval langs de kant van de weg. In westerse ogen een ‘rommelig straatbeeld’ en dat is zachtjes uitgedrukt.
Huis
Toen kwam we aan bij het huis waar we de komende twee weken zouden verblijven. Daar wachtte ons een warm welkom van Jonathan. Jonathan is een jongen die hier bij het pilotengezin woont. Hij doet huishoudelijk werk om wat te verdienen zodat hij kan gaan studeren. Erik is de piloot, zijn vrouw en dochter zijn op dit moment in Amerika, dus hij en Jonathan wonen er nu met z’n tweeën. Het is een mooi huis, met twee verdiepingen. We hebben een kamer en badkamer voor onszelf en een aparte kamer waar we al onze koffers in kwijt kunnen, heel fijn! Er is ook een hond en drie poezen wat Leah natuurlijk erg leuk vind ;-). In Haiti heb je geen elektriciteitsnetwerk, waardoor we afhankelijk zijn van zonnepanelen en/of een generator. Dit betekent dat we in de middag even de airco op onze slaapkamer aan kunnen doen, maar eigenlijk heeft dat niet zoveel zin omdat het dan ‘s avonds alweer 30 graden is. Maar er zijn genoeg ventilators. Tot nu toe is het wennen, maar wel goed te doen qua warmte!
Voor de veiligheid hebben alle huizen hier hoge muren en hekken met bovenop prikkeldraad (zie foto). Maar ook zijn de prachtige bomen met roze bloemen een soort ‘bescherming’ want ze zijn prachtig, maar ook heel prikkelig!
Eten
Wat boffen we.. We zijn bij een piloot terecht gekomen die van Italiaans eten houd! Laat dat ook ons lievelingseten zijn..! We hoeven dus eigenlijk niet te wennen aan het eten. Natuurlijk zijn wel wat dingen anders, maar het eten is lekker, en we genieten er gewoon van. Wel hebben we sinds we een keer naar de winkel zijn geweest yoghurt gekocht, want daarmee de dag starten is toch wel heerlijk 😉 We kunnen jullie veel schrijven over het eten, maar nog beter kunnen we jullie heerlijk laten meegenieten met wat foto’s!
eerste lunch hier 
sandwich 
pizza in een restaurant 
Erik maakte chocoladekoekjes voor ons 
soort opgevouwen pannenkoekjes, met erin wat je maar wilt, hartig of zoet 
pasta carbonara!
Kerk
Zondagsochtends gingen we naar de kerk met Erik en Jonathan. Het is een Amerikaanse kerk, Engelstalig dus, dat was fijn, want daardoor konden we zo goed als de hele dienst volgen! Uiteraard anders dan gewend, maar wat we in de blogs in Engeland ook al schreven: Op zulke momenten besef je des te meer hoe bijzonder het is dat er gewoon aan de andere kant van de wereld mensen zijn die in dezelfde God geloven, maar ook in hetzelfde Evangelie. Ook al zijn dan de vormen, de muziek etc. anders, de kern is hetzelfde! Wat gedachten over de preek en de eerste week in Haïti vind je hier. Leah ging naar een soort zondagschool. In het Engels dus dat kon ze aardig verstaan! Ze hoorde er een Bijbelverhaal, leerde een tekst en maakte een soort puzzel over de tekst.
De kerk is op het terrein van een school.
Wat we doen overdag
Helaas kunnen we niet zomaar het huis uit, dat is te gevaarlijk. Wel zijn we een keer op pad geweest met Jonathan, naar wat straten achter ons. Dat was een belevenis. Wat een wegen, en wat een ander leven hebben de mensen hier. Uiteraard wisten we dat wel, maar het is opnieuw bijzonder om te zien. Het is een hard leven, uiteraard niet voor alle mensen hier, maar voor velen wel. Sommigen eten maar 1 maaltijd per dag.
Wat we nog meer doen is uiteraard Leah thuisonderwijs geven, en.. Jonathan geeft Leah af en toe Engelse les! Ook spelen we spelletjes samen met Jonathan, en doen we het ook rustig aan. De jetlag, de warmte en de drukke weken in Nederland hebben ons best veel energie gekost, dus we zijn dankbaar en blij dat we nu tijd hebben om wat bij te komen. Het ritme is hier best anders, we gaan vroeger naar en uit bed. Dat is goed, want daardoor maken we ook langere nachten.
Daarnaast zijn er wat administratieve dingen die we doen. We hebben mails gekregen vanuit Indonesië, met veel leeswerk en wat dingen om voor te bereiden. Ook hebben we gekeken naar een school voor Leah als we in Salatiga (Indonesië) zijn, waar wij de taalschool hopen te volgen.
Vanuit Amerika kregen we ook mails, waardoor Willem eea moet voorbereiden. Hij zal als we twee weken in Amerika zijn een week weg gaan voor een training. Daarvoor moet hij best veel doorlezen, dus daar is nu ook mooi de tijd voor!
Willem dagje MAF
Willem kon hier ook alvast wat meekijken met het IT-werk van MAF Haïti. Nu kon hij met eigen ogen van dichtbij zien wat hij straks ook in Indonesië gaat doen! En zo is deze tijd in Haïti ook leerzaam. Al snel nadat we hier aangekomen waren, moest er bij het huis waar we wonen een nieuwe antenne worden geplaatst. Willem mocht (samen met Leah) meehelpen om deze te plaatsen en de bedrading in orde te maken.
Een paar dagen later kon Willem een dag meelopen op de basis om daar het werk van dichtbij te zien. Hij werd meegenomen door een piloot die tegelijk ook IT-er is en die hem alles uitlegde over wat er allemaal gebeurde op de basis. Er wordt natuurlijk elke dag gevlogen door verschillende piloten, er wordt onderhoud gepleegd aan de vliegtuigen, maar ook het IT-werk vraagt veel aandacht. Deze dag moesten bijvoorbeeld de veiligheidscamera’s gecontroleerd worden. Een aantal in de mast werkten niet meer en om er achter te komen waar het probleem zat moest er in een hoge mast worden geklommen… Veiligheid is erg belangrijk in landen als Haïti vanwege de hoge criminaliteit.
Nadat de camera’s gecontroleerd waren, kon hij meekijken bij het installeren van nieuwe apparatuur. Deze apparatuur is bedoeld voor de stroomvoorziening op de hangar. In Haiti wordt er nauwelijks stroom geleverd, dus hierin moet MAF zelf voorzien. Om dat goed te kunnen doen, is er veel apparatuur nodig om dit te regelen. De IT-er ter plekke heeft alleen geen IT-opleiding gedaan en moet het doen met hulp vanuit Amerika om dit geinstalleerd te krijgen. De rest van de ochtend was hij dan ook bezig om handleidingen door te nemen en contact te leggen met IT-collega’s in Amerika.
‘s Middags mocht Willem meevliegen met een vlucht naar Les Cayes, een plaatsje in het zuiden van Haiti. Het was geweldig om ook deze kant van MAF mee te maken. Zo kon hij ook zien waar piloten allemaal IT voor gebruiken. Zo moeten piloten controleren wat het vluchtschema is, passagiersgegevens controleren, gegevens over de lading kunnen opzoeken, maar ze staan ook continue in verbinding met de basis.
Dagje ‘uit’
Vrijdag had Erik een dag vrij. Hij wilde ons ‘s middags meenemen naar een restaurantje bij een kerk waar ook een speeltuintje bij was. Dat was een welkom uitje, heerlijk om er even op uit te zijn na het vele binnen zitten!
De medewerkers in het restaurant komen uit het weeshuis. Als je 18 jaar bent, moet je normaal gesproken het weeshuis verlaten en staan deze jongeren op straat. Door dit initiatief kunnen jongeren werkervaring op doen, verdienen ze hun eigen inkomen en kunnen ze rustig op zoek naar een gewone baan.
En het was met recht een dagje uit, want ‘s avonds wilde Erik ons ook graag meenemen naar een pizzarestaurant. Daar hebben we (er waren nog twee andere medewerkers van MAF bij) gegeten. Zowel die middag als avond was een aparte ervaring. In Nederland zijn alle restaurants nog dicht, en sowieso gingen we niet ‘zomaar’ naar een restaurant. Het was heerlijk om na een lange tijd weer ‘gewoon’ genoten te hebben van uit eten!
